Κάποτε ήθελα να είμαι η χορεύτρια στη σκηνή.
Τώρα θέλω να είμαι ο χορός.
Κάποτε ήθελα να φύγω μακριά στο απλανές της θάλασσας.
Τώρα θέλω να είμαι η βάρκα
Κάποτε επιθυμούσα το μαγικό χάπι
Τώρα θέλω να είμαι η θεραπεία.
Πριν ήμουνα εικόνα.
Τώρα, έννοια.
Είμαι πλέον η θεωρία.
Απέκτησα την πράξη.
Δεν διαμαρτύρομαι για κάτι
Δεν θυμώνω.
Όταν λυπάμαι, γίνομαι η συγνώμη.
Όταν αδικούμαι, γίνομαι καλοσύνη
όταν υπεκφεύγω, γίνομαι αλήθεια
και ρωμαλέα δικαιοσύνη.
Κι όλο αυτό λέγεται αγάπη...
Είναι το δώρο μου σε μένα
χωρίς καμία αυταπάτη
Έχω πια θέα από το δικό μου μπαλκόνι
που με κυκλώνει.
Ζωή Κυροπούλου
