Η αγάπη είναι ναυτοσύνη.
Μια αποδημητική θάλασσα.
Η αγάπη αποχαιρετάει συνεχώς.
Ρίχνει άγκυρα και αμέσως μετά μπαρκάρει.
Σαν χνούδι ομίχλης
πάνω στο τρυφερό κόκκινο πέταλο του αναφιλητού.
Σαν αποσταγμένο ροδέλαιο που ξεθυμαίνει προς τον ουρανό.
Σαν στρατός αγγέλων που πάει στην μάχη.
Αυτοπυρπολημένη, σπαρακτική και σπαραγμένη στοργή.
Ρέει στον άνεμο σαν υγρή φωνή.
και σκάει μες στους πονεμένους σου τένοντες.
Η αγάπη βρίσκεται στην έλλειψη της.
Είναι ένας άγιος που δραπέτευσε από το εικόνισμα.
Μια μικρομάνα που της έκλεψαν το μωρό.
Ένα στομάχι δίχως σπλάχνα.
Ένας βαθύς πόνος που λυσσομανάει μέσα σε αφανισμένο σώμα.
Η αγάπη βρίσκεται πάντα εκεί που δεν είναι.
Ζωή Κυροπούλου.
