Τα σύννεφα μοιάζουν σήμερα,
σαν οπλές και σαν θηρία ανήμερα.
Ύστερα ησυχάζουν...
Στον ήχο και τη μουσική που βγάζουν.
Ανασαίνουν μουσικές του Χατζηδάκι
και ύστερα εκπνέουν μια λευκή μαγεία από χορογραφικές σκιές.
Σήμερα έχω μέσα μου μεταξωτές σελίδες Καζαντζάκη και Ελύτη
και αποσταγμένες ψυχές Καβαφικές
ΔΩΜΑΤΙΑ.
Της ψυχής μου τα δωμάτια.
Τρέχω από το ένα στο άλλο.
Πίσω από τον διάφανο τους τοίχο,
περνά το υφαντό της σκιάς της μητρός μου.
.
Σε άλλο δωμάτιο,
βρίσκω το βλέμμα του πατρός μου.
Μέσα από τα άδεια μου δωμάτια και πάνω από τα σύννεφα,
κατοικεί ένα ιδεόγραμμα...μια ιδεοληψία.
Ένας προβολέας φωτός πάνω στο φως μου.
Τάχα πως ζω μωρό.
Χαμογελαστό και χορτασμένο.
Κι όλο θαρρώ πως αυτός ο κόσμος,
εγίνηκε δικός μου.
Ζωή Κυροπούλου
