Κυριακή σήμερα!
Ο ήλιος έχει μια αύρα χορού
.Τραβώ τις κουρτίνες και το σώμα μουδιάζει απο την ευτυχία που κυκλοφορεί έξω.
Εγώ μέσα μου είμαι δυστυχισμένη.
Κάθομαι με όλο το σωματικό μου βάρος σε εγκατάλειψη πάνω στον πολύχρονο καναπέ.
Ω Θεέ μου πόσο δυστυχισμένη είμαι!
Πόσο μοναχική και μόνη βρίσκομαι μέσα σε αυτόν τον άγριο κόσμο!
Πόσο βαθιά ακούω τους χτύπους της ύπαρξης!
Είμαι μόνη δυστυχισμένη θλιβερή κουρασμένη.
Καπνίζω με το ένα χέρι.καθώς αγκαλιάζω τον κουρασμένο μου ώμο.
Βλέπω τα χέρια μου.
Έχω χέρια!
Κοιτώ τα πόδια μου όπου αφηρημένα
-παραιτούμαι όπως είμαι ξαπλωμένη -
βρίσκεται το ένα πάνω στο άλλο.
Εχω τα δυό μου πόδια.
Σκέφτομαι το σώμα μου.
Έχω το σώμα μου!
Κι όσο σκέφτομαι καταλαβαίνω ότι έχω το μυαλό μου στη θέση του.
Σκέφτομαι ότι είμαι δυστυχισμένη.
Εγώ με τα δυό μου πόδια με τα δυό μου χέρια.
Ξάφνου, στο κάθετο λεπτό,
έχω την πολυτέλεια να ντρέπομαι γι αυτή την πολυτέλεια.
Πόση τύχη, πόση ντροπή και πόση αφέλεια!
Αναθεματίζω την ζωή, όσο στρογγυλοκάθομαι μέσα στη ζωή.
Τόσο αγνώμων, τέτοια θρασύτητα και τόσο μα τόσο τυχερή!
Ζωή Κυροπούλου
