Στέκομαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανοιχτά παράθυρα.
Το φως ακούγεται σαν πάγος σε χαμηλό θολό ποτήρι ουίσκι.
Έξω απο το δωμάτιο .....έξω απο το δωμάτιο.
Μέσα στο στόμα της γαλήνης μου και της ασφάλειας μου,
μέσα στο δωμάτιο μου που με καταπίνει στέκονται σαν κονσέρβες ανοιχτά,
τα ανοιχτά παράθυρα.
Δεν υπάρχουν κουρτίνες για να παρασύρουν την θέα στην λήθη ή στον άνεμο.
Μέσα στο κλειστό δωμάτιο έχω μουσική που την ξερνάει η υγρασία των τοίχων.
Στα παράθυρα χάσκει η αλήθεια της ζωής.
Έξω με περιμένει ένας αλαργινός ρυθμος μέσα στις χορδές μιας ισπανικής κιθάρας.
Η έκφραση μιας παραφοράς και μιας αντάρας.
"Te quiero amar..... te quiero . .............Te quiero amar..... te quiero ....... "
Ένας έρωτας τυφλός και τελυταίος.
Σαν φόρεμα που θα εξαφανιστεί στις 12 την νύχτα.
Σαν Θεός που τον αναζήτησα κλαίγοντας και μου είπε: Ήρθα μα δεν σε βρήκα.
Στα παράθυρα χάσκει η αλήθεια της ζωής.
Κοιτάζω τα παραθυρα μου.
Είναι ένα εισιτήριο για ένα ταξίδι με επιστροφή.
Τα παράθυρα με προσκαλούν έξω
ώστε κάποτε να επιστρέψω,στο ασφαλές μου σπίτι......
Όταν αλλάξω μουσική.
Ζωή Κυροπούλου
Εικόνα: Έργο του Νικηφόρου Λύτρα "Η προσμονή"
